շատ էի ուսումնասիրում նրա մասին, այնքան ավելի էի հիանում ու զարմանում։ Ես զարմացա, երբ իմացա, որ նա դեղերը վաճառել է ավելի էժան, քան ցանկացած դեղատուն։ Փող չունեցողներին անվճար դեղ էր տալիս, սեփական դեղերի ճամպրուկով գնում էր գյուղեր ու ձեռք մեկնում ժողովրդին։
Ռաշտի «Սոլիման Դարաբում» հիմնել է Իրանի առաջին ծերանոցը։ Հետագայում դրա կողքին նա կացարան է կառուցել հաշմանդամների համար։ Հետո մտածեց մտավոր հետամնաց երեխաների մասին ու նրանց համար տեղ կառուցեց։ Սա ոչ միայն, նա նաև կենդանիների կլինիկա է կառուցել՝ Ռաշտի ծառուղիներում և փողոցներում թափառող շներին պահելու և նույնիսկ բուժելու համար:
Ռեշտցիները վստահում էին Մինասյաններին այն ամենով, ինչ կարող էին։ Ոմանք նույնիսկ ոչխարներ էին առաջարկում նրա ծերանոցի համար։ Իր կառուցած առողջարանի կողքին ոչխար ընծայելու համար գրիչ էլ են սարքել։ Աղքատ ընտանիքների աղջիկների համար օժիտներ էր պատրաստում, գումար էր հավաքում՝ պարտապաններին բանտից հանելու համար։ Ռաշտի քաղխորհրդի անդամ լինելուց զատ, նա իր կյանքում ոչ մի պատասխանատվություն չընդունեց և ընդունեց քաղխորհրդի անդամությունը՝ ծառայելու ռաշթցիներին։ Ես լսել եմ, որ այաթոլլահ Զիա Բարին (Բահրուլ Ուլում), ով հայտնի էր իր մաքրությամբ և բարությամբ, այդ բոլոր տարիներին աջակցել է Մինասյաններին։
Մինասյանը, ով ասում են, որ շատ էր ծխում, վերջապես շնչահեղձություն ունեցավ, նա ողջ էր մինչև հեղափոխությունից մեկ տարի առաջ, մինչև 1356 թվականի ապրիլի 14-ին Ռաշտի հիվանդանոցում ընդմիշտ փակեց աչքերը։ Նա ծնվել է 1285 թվականին Ռաշտ քաղաքում, իսկ ապրիլի 15-ին, երբ քաղաքում տարածվեց Արսենի մահվան լուրը, ասում են, որ Ռաշտում անձրևը ոչ թե երկնքից է, այլ գետնից։ Մահմեդականները քայլում էին դրոշներով ու դագաղներով, իսկ քրիստոնյաները՝ խաչերով և նրա մարմինն իրենց ուսերին տեղափոխում հայկական եկեղեցի։ Եվ նորից ասում են, որ երբ դիակը հասնում էր քաղաքի ամեն փողոց, տնտեսվարողները փակում էին խանութները և քայլում դիակի հետևից, ինչպես ասում են՝ այդ օրը Ռաշտ քաղաքը փակ էր։ Տարան Ռաշտի հայկական դպրոց, թաղեցին։ Այսինքն՝ այն նույն դպրոցը, որը ես կարողացա ներսից և Մինասյանի գերեզմանաքարից լուսանկարել ու կիսվել ձեզ հետ։
Այն օրվանից, երբ հասկացա, որ մեր «Ռաշտ» քաղաքում անձրեւ է գալիս ոչ թե երկնքից, այլ գետնից, ամեն անգամ, երբ անձրեւ է գալիս, հիշում եմ Մինասյանին։ Մինասյանը առասպել չէր, իրականություն էր։ Իրողություն, որը եղել է նախկինում, բայց այս ժամանակաշրջանում, որում մենք հիմա ենք, եթե ամբողջ Գիլանը միասին փնտրենք, գուցե չկարողանանք օրինակ գտնել, և դրա համար ուզում եմ ասել, որ Մինասյանը լեգենդ էր։ Մարդկության լեգենդը և այս լեգենդը ապրել է մեր Ռաշտ քաղաքում և մեր նախնիների հետ: Ինչքան եմ ուզում, որ Ռեշտի քաղաքապետարանը Մինասյանի կենսագրությունը գրի ու նրա լուսանկարի հետ միասին տեղադրի քաղաքի հրապարակներից մեկում, որ բոլորն իմանան, որ նա ապրի Մինասյանի ապրած պես։ Կամ եթե դա չեն անում, գոնե նրա լուսանկարով ցուցանակ գրեն ու տեղադրեն Կարոն դեղատան դռան մոտ։